Zweedse vlag

De kogel is door de kerk: we hebben bijna een federale regering, die een Zweedse coalitie zal gaan vormen. Vernoemd naar de Zweedse vlag, waarbij het blauw staat voor de liberalen, het geel voor de N-VA en het kruis voor de christendemocraten.

De oorsprong van de Zweedse vlag gaat terug op het middeleeuwse wapen, dat vier kwartieren in blauw, met de wapens van verschillende adellijke families, verdeelt door een geel Scandinavisch  kruis. Het kruis symboliseerde toen natuurlijk ook al het christelijke geloof. Dat Zweedse wapen is dan weer geïnspireerd op het wapen van Denemarken. Blauw en geel zouden al in gebruik zijn sings het wapen van koning Magnus III in 1275.

Het is maar sinds het ontstaan van de zeevaart dat nationale vlaggen in vredestijd worden gebruikt, om duidelijk te maken waar een schip vandaan kwam. Een vlag werd oorspronkelijk enkel gebruikt
tijdens de oorlog. Het was een veldteken, die de troepen toeliet vriend van vijand te onderscheiden. Eigenlijk het omgekeerde van wat moderne legers nu doen, door zich te camoufleren. Met af en toe wat slachtoffers ten gevolge van friendly fire...

Het valt te hopen dat de oorlogssymboliek geen voorbode is van het parcours van de komende regering.

Duurste menu ter wereld

Een restaurant dat deze zomer opengaat in Spanje, zal het duurste fijnproeversmenu ter wereld aanbieden. De eetplek krijgt de naam 'Sublimotion' en opent de deuren in het vijfsterren 'Hard Rock Hotel' in Ibiza, het eerste hotel van die franchise in Europa. Per avond mag een beperkt gezelschap van 12 gasten er gaan genieten van een 20-gangenmenu, gecreëerd door topchef Paco Roncero, voor de ronde som van 1.500 euro. Hieronder een foto van de ruimte.

Paco Roncero is een tweesterrenchef gekend van La Terraza des Casino in Madrid. Met zijn prijzige menukaart belooft hij alvast enkele exclusieve records te breken. Het gaat hem bij Sublimotion trouwens niet enkel om het eten. De reclame heeft het over een 'emotionele' ervaring voor de gasten, die wordt opgeroepen dankzij het gebruik van hightech verlichting en projecties. Als je er ooit gaat eten, neem je best je smartphone mee, want er zal heel wat te zien zijn! De volledige wand is een bewegend beeld en zelfs de tekening op de tafel verandert.

In een land waar 26% van de bevolking en meer dan 55% van de jongeren geen werk heeft, zit blijkbaar toch niet iedereen krap bij kas. Of zou chef Roncero er vooral op de toeristen rekenen?

Welk zeemonster is dit?

Met maar 5% van onze oceanen die verkend zijn, kun je veilig stellen dat er nog heel wat is dat we niet kennen. In april 2012 werd een video opgenomen bij een boorplatform in de Golf van Mexico, dat nogal wat opschudding veroorzaakte op het internet. De videobeelden werden op ongeveer 1.500 meter diepte opgenomen en het ding zag er zo buitenwerelds uit, zodat er druk gespeculeerd werd over de aard ervan.

Sommigen dachten dat het om de placenta van een walvis ging, maar de gekste theorieën deden de ronde. De placentaverklaring, die redelijk aannemelijk klonk, was echter ook geen goede verklaring omdat zo'n rijke voedingsbron al gauw zou zijn opgepeuzeld door aaseters.

Zeebiologen wisten het beest al gauw te identificeren als een raadselachtige kwallensoort, de Deepstaria enigmatica, die al wetenschappelijk beschreven was in 1967. Het ziet er nochtans niet uit als het soort kwallen dat we gewoon zijn, met een soort omgekeerde schotelvorm waaronder een heleboel tentakels hangen. Een D. enigmatica ziet er helemaal anders uit.

Het doet nogal denken aan een groot, bruin laken dat hulpeloos op de stroming meedrijft. Maar dan zijn opeens de geslachtsklieren te zien, een langwerpig uitsteeksel met bleke blazen  - naar het schijnt typisch voor kwallen om over interessant uitziende geslachtsklieren te beschikken.

Dat ziet er dus zo uit. Juk.

Ook kun je een soort netvormige plek zien, dat sommigen identificeerden als een zenuwnetwerk, maar dat eigenlijk deel uitmaakt van het spijsverteringsstelsel van het dier.

Grote ku(ns)t

De volgende keer dat je "wat een kutschilderij!" roept, sta je misschien wel voor een kunstwerk van de Japanse Megumi Igarashi. Mevrouw Igarashi maakt immers kunst met haar spleetje (haar "manko" in Japans). Naar eigen zeggen heeft een en ander te maken met het slechte imago van kutjes in Japan, waar alleen al het woord manko controverse oproept. Op een tv-show waar ze te gast was, mocht ze het woord zelfs niet gebruiken. Ooit al een Japanse pornofilm gezien? Ik niet, maar naar het schijnt zie je blokjes op de plaats van de geslachtsorganen. Er wordt in Japan veel te veel poespas gemaakt van zoiets natuurlijks. Het zijn daar wel een beetje zuurpruimen op dat vlak. Misschien hebben ze er wel een beetje een gespleten persoonlijkheid. Daar wou mevrouw Igarashi iets aan doen.

Ze was eerst begonnen met een eenvoudig afgietsel (in silicone, mocht je ook willen experimenteren), waarmee ze dan allerlei kunstwerkjes kon maken op ware grootte. Schattige kleine landschapjes, met huisjes en mensjes, en ergens in het midden een spelonk of een glijbaan. De inspiratie was eindeloos. Ze maakte een kutlampekap, een op afstand bediend kutautootje, een kutcase voor een smartphone, enfin allerlei kutaccessoires.

Maar voor de Japanners ging ze over de schreef toen ze haar vagina liet 3D-scannen. Ze vloog de cel in. Haar probleem was dat de siliconenmallen te snel verslijten, en de kunstenares zag het groot. Ze wou haar gleuf immers massaal gaan produceren. Daarom was 3D-technologie de oplossing. Niet alleen kun je zo eindeloos veel kopieën printen, je bent ook niet meer beperkt tot ware grootte. Daarmee was de doos van Pandora geopend. Ze maakte zo een ontwerp voor een kano, waarmee je, knus genesteld tussen een paar buitenmaatse schaamlippen, zo maar de Lesse kunt afvaren. Geniaal!

Op haar website verzamelt ze geld voor haar projecten, en wie genoeg geld stort, kan de 3D-code krijgen en zelfs de opnames van de 3D-scans bekijken. Helaas, enkel voor wie in Japan woont...

Hoe herken ik een urban legend?

Je kent ze wel, de "urban legends", broodje-aapverhalen of stadslegendes, soms in de vorm van een verhaal maar meestal een of andere rare foto waar je je van afvraagt: is dit nu echt of getrukeerd?

Hoe weet je nu of zo'n verhaaltje echt is of fake? Acht vragen helpen je op weg. Hoe meer vragen je met ja kunt beantwoorden, hoe groter de korrel zout die je mag gebruiken.

1. Is het een goed opgebouwd verhaaltje met een begin, midden en een einde? Heeft het een originele of verrassende pointe op het eind, zoals bij een grap?

2. Stadslegendes bewandelen dikwijls de dunne lijn tussen geloofwaardigheid en krankzinnigheid. Ruikt het een beetje verdacht, maar klinkt het toch aannemelijk? Begint het met de uitdrukkelijke stelling dat het om een 'waar gebeurd verhaal' gaat?

3. Zijn er uitdrukkingen als 'dit overkwam de zuster van een vriend van mijn oom' of 'ik heb het van de zwager van het lief van mijn broer?'

4. Heb je het verhaal, in een lichtjes andere vorm, al eens eerder gehoord? Misschien met andere namen, op een andere plaats? Urban legends hebben vaak verschillende vormen.

5. Denk je dat er bewijzen zijn voor het tegendeel, of zegt je gezonde verstand dat het niet kan?

6. Klinkt het te mooi om waar te zijn? Is het té griezelig, té grappig?

7. Vind je het verhaal terug op internet of in boeken over urban legends?

8. Bevat het verhaal geen concrete feiten of namen, vertoont het een gebrek aan feiten die je kunt checken?

Meer weten op de site about.com, waar je ook een paar leuke quizzen kunt oplossen om je speurneus te oefenen.

Zoals deze foto van een extreem mager fotomodel. Echt of vals?

Of deze, zogezegd van de tsunami van 2004.

Geen schoothondje, tenzij je billen hebt ter grootte van ons grondgebied.

Voedoe

Op de bodem van mijn vuilnisbak leg ik altijd een stuk krant om het vocht op te slorpen. Organisch afval (waar wij onszelf trouwens vroeg of laat allemaal mogen bijrekenen) heeft de onfrisse neiging om in stinkend slijm te veranderen en een kleverig bruin plasje te vormen onderin de vuilniszak. Daarom hou ik een stapeltje kranten bij in de keukenkast.

Om dat saaie werkje wat op te leuken, heb ik een spelletje bedacht. Ik ga namelijk op zoek naar een foto van de 'winnaar' van de dag: een man of vrouw die het in de recente actualiteit wat al te bont gemaakt heeft op het wereldtoneel, bijvoorbeeld door oorlogsmisdaden te plegen, verkiezingen te vervalsen of kindjes te verkrachten.

Onze topkandidaat!

Die komt dan met zijn bakkes naar boven onderaan mijn vuilniszak te liggen, als opvangbakkes als het ware voor de restproducten van alle ontbindingsprocessen in mijn vuilnis. Ik hoop dan stilletjes dat mijn slachtoffer op gezette tijden een onverklaarbare stank in de neus krijgt, of een slechte smaak in de mond. Een soort hedendaagse voodoo.