Grote ku(ns)t

De volgende keer dat je "wat een kutschilderij!" roept, sta je misschien wel voor een kunstwerk van de Japanse Megumi Igarashi. Mevrouw Igarashi maakt immers kunst met haar spleetje (haar "manko" in Japans). Naar eigen zeggen heeft een en ander te maken met het slechte imago van kutjes in Japan, waar alleen al het woord manko controverse oproept. Op een tv-show waar ze te gast was, mocht ze het woord zelfs niet gebruiken. Ooit al een Japanse pornofilm gezien? Ik niet, maar naar het schijnt zie je blokjes op de plaats van de geslachtsorganen. Er wordt in Japan veel te veel poespas gemaakt van zoiets natuurlijks. Het zijn daar wel een beetje zuurpruimen op dat vlak. Misschien hebben ze er wel een beetje een gespleten persoonlijkheid. Daar wou mevrouw Igarashi iets aan doen.

Ze was eerst begonnen met een eenvoudig afgietsel (in silicone, mocht je ook willen experimenteren), waarmee ze dan allerlei kunstwerkjes kon maken op ware grootte. Schattige kleine landschapjes, met huisjes en mensjes, en ergens in het midden een spelonk of een glijbaan. De inspiratie was eindeloos. Ze maakte een kutlampekap, een op afstand bediend kutautootje, een kutcase voor een smartphone, enfin allerlei kutaccessoires.

Maar voor de Japanners ging ze over de schreef toen ze haar vagina liet 3D-scannen. Ze vloog de cel in. Haar probleem was dat de siliconenmallen te snel verslijten, en de kunstenares zag het groot. Ze wou haar gleuf immers massaal gaan produceren. Daarom was 3D-technologie de oplossing. Niet alleen kun je zo eindeloos veel kopieën printen, je bent ook niet meer beperkt tot ware grootte. Daarmee was de doos van Pandora geopend. Ze maakte zo een ontwerp voor een kano, waarmee je, knus genesteld tussen een paar buitenmaatse schaamlippen, zo maar de Lesse kunt afvaren. Geniaal!

Op haar website verzamelt ze geld voor haar projecten, en wie genoeg geld stort, kan de 3D-code krijgen en zelfs de opnames van de 3D-scans bekijken. Helaas, enkel voor wie in Japan woont...